Nun día como hoxe non sería de recibo deixar pasar a oportunidade para resaltar os sacrificios das nais e moito menos das socorridas aboas, por habernos coidado, por habernos criado e aguantado, e moitas delas traballando fora da casa sen ter acceso as garderías e sen podernos deixarnos en actividades extraescolares por iso hoxe temos máis claro que nunca a necesidade de garderías, de axudas a convivencia familiar e laboral,...., por cousas como estas e por outras máis vou deixar o meu pequeno agradecemento:* Por culpa do azar ou dun désliz calquera muller pode converterse en NAI. Dotárona a mansalva do “instinto maternal” coa finalidade de preservar a especie. Senon fora por iso, o que ela faría ó ver a esa criatura minúscula, arrugada e chillona sería tirala a basura. Pero grazas ó “instinto maternal” o mira embobada, o topa precioso e se dispón a coidalo ata que cumpla polo menos os 25 anos. Ser nai é considerar que é moito máis nobre sonar narices e lavar cueiros. Que triunfar nunha carreira ou manterse delgada. É exercer a vocación sen descanso, sempre coa cantarela de que se laven os dentes, que se deiten cedo, que saquen boas notas, non fumen, tomen leite... é preocuparse das vacinas, da limpeza das orellas, dos estudos, das palabrotas, dos moz@s; sen ofenderse cando a mandar calar ou lle dan coa porta nas narices, porque non están en nada... É chorar cando ve os nenos contentos e apreta os dentes e sonrie cando os ve sufrir. É servir de niñera, mestra, chofer, cociñeira, lavandeira, doutora, policía, confesor e mecánica sen cobrar ningún soldo. NAI é alguén que nos quere e nos coida tódolos días da súa vida e que chora de emoción porque un se acorda unha vez o ano : O DÍA DA NAI.
É quedarse desvelada esperando que volva a/o fill@ da festa e, cando chega faise a durmida para non fastidiar. É temblar cando o fillo aprende a conducir, a andar en moto, a afeitarse, a namorarse, cando se presenta os exámenes ou lle saen as amígdalas. É entregarse o seu amor e o seu tempo sen esperar a que llo agradezan. É dicir que “son cousas da idade” cando nos mandan o carrizo. O peor defecto que teñen as nais e que morren antes de que un/unha alcance a retribuírlles parte do que han feito. Déixannos desvalidos, culpables e irremisiblemente orfos. Por sorte hai unha sola NAI. Porque ninguén aguantaría a dor de perdela dúas veces. (relato de Isabel Alle
nde)
Esta é a miña felicitación a tódalas NAIS. Noraboas os meus parabéns
